Vrijdag 22 april

Eindelijk was het zover. Samen met Otmar en Thijs onderweg richting vliegveld Istanbul. De avond ervoor en de ochtend constant e-mail en telefoon in de gaten gehouden. Waarom? Omdat je doodsbenauwd bent dat het wederom afgelast zal worden.

Na twee en een half uur in de bus gezeten te hebben - spanning voelbaar want vandaag gaat het écht gebeuren - kwamen we aan op Sabiha Gökcen Airport. Even oefenen en je spreekt de naam vloeiend uit, maar dat terzijde. Fantastisch weer, weinig wind, alle ingrediënten voor een superdag.

De man van Pegasus Airlines leek ons al te verwachten. Hij lachte, wij lachten terug, maar door de volgende woorden van de man werd mijn voorgevoel weer werkelijkheid. Tijdens het lachen vertelde hij ons doodleuk dat het niet doorgaat. ‘Het vliegtuig is nodig voor passagiersvluchten.' Mijn gezicht sloeg op onweer (nu is dat niet zo moeilijk) maar op de een of andere manier moest ik denken aan andere momenten dat ik slecht nieuws kreeg. Horen dat Ajax de Champions League niet bereikt of dat je kat is aangereden. Mooie stewardessen liepen voorbij maar het deed me helemaal niets meer. Natuurlijk zijn er ergere dingen, het valt best mee allemaal, maar de andere drie waren al naar huis - beetje paaseieren zoeken in warm Nederland - en wij zouden dan weer bijna een week moeten wachten. Daarnaast, we moesten weer terug in die ‘racebus' naar het hotel... twee uur lang en die gozer reed weer als een bezetene.

Over 5 dagen werden we pas weer ingepland. En... er was geen plek meer in het hotel - ‘thank god'. Uiteindelijk mochten we terug naar Nederland met ‘verlof'. Heerlijk, twee dagen thuis.

Maandag 25 april

Daar stonden we weer. Klaar om te vertrekken naar Antalya, Zuid Turkije. Een vakantiebestemming waar voornamelijk ‘de jetset' van Duitsland, Rusland en Nederland verblijft. De twee dagen in Tiel waren goed. Frikandellen, kroketten en spare ribs zijn allemaal weer genuttigd. We waren weer helemaal opgeladen.

Na overstappen in Istanbul - waar het uiteraard weer slecht weer was - kwamen we aan in ‘paradijs' Antalya. Het hotel was super. Palmboompje hier en daar. we hadden allemaal een éénpersoonskamer(roken uiteraard), een balkon, nederlandse televisie en vanaf het terras uitzicht op zee. Hier mogen ze het wel een keer ‘cancellen' dachten we nog. Maar het verliep allemaal op schema. Dinsdag werden we aan het begin van de middag opgepikt en al vrij snel in gesprek met de captain van het vliegtuig. Een uur later waren we bij het vliegtuig en ging het allemaal gebeuren. In een compleet lege boeing 737 zijn we vanaf Antalya vertrokken naar Isparta, een vliegveld op tien minuten afstand. Otmar, Thijs en ik hebben uiteindelijk twee en een half uur gevlogen en bij elkaar 18 keer opgestegen en weer veilig geland.Hetlijkt eigenlijk wel een beetje op vliegen in kleinepropellervliegtuigjes, maardit gaat zo veel sneller allemaal.Het was een hele mooie ervaring en ja hoor, veel last van zweethandjes.

Woensdag zaten we alweer in het vliegtuig richting Amsterdam en nu dus inmiddels weer bijna een week thuis. Nu afwachten op bericht vanuit Indonesie. Het kan zijn dat we binnen een week moeten vertrekken, maar de luchtvaart kennende kan het ook een maand duren. Kortom: geen idee. Mijn reisblog blijft gewoon bestaan dus in Jakarta houd iku gewoon weerop de hoogte.

‘Sampai jumpa'