Examens in de luchtvaart.Hoe belangrijker, hoe meer je denkt waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Maar goed... ik ben geslaagd en met mij onze hele groep! Daarnaast hebben we ons eerste echte ‘vliegsalaris' ontvangen. Ook zijn we verhuisd naar ons nieuwe onderkomen in Serpong -ergens ten westen van Jakarta - als ik Thijs moet geloven. Het vliegveld ligt op ongeveer een half uur afstand en meerdere ‘buitenlandse' piloten wonen hier in de buurt.

De theorie zat erop. Laten we bij het Ena mooiste beginnen, het eerste salaris. Omdat we nog geen rekeningnummer hebben, krijg je het eerste en misschien het tweede salaris contant.Terwijl ik daar zit met negen andere piloten- die ook net begonnen zijn - komt er een jongen met een grote rugtas binnen. Dacht dat ik wederom in een film belandt was. Mooi gezicht om iedereen bloedje serieus hun deel te zien tellen alsof ze croupier zijn in een of ander casino.

Zoals gezegd, grondschool zat er op en dus begon het spannende gedeelte, het ‘heel erg spannende' gedeelte. Vier simulatorsessies waarvan twee examens. Het ene examen voor Lion Air en het andere examen voor de overheid. Tien op tien Indiërs waren al gezakt en ook Nederlanders waren al naar huis gestuurd. De tweede les ging niet zo best, dus keek ik enorm ‘niet' uit naar het examen. Wanneer je zakt, moet je terug naar Nederland en weer ergens een trainingssessie in de simulator volgen. Dan mag je weer terugkomen. Kortom, eventueel een bedrag van 3000 euro moeten betalen en het telefoonnummer van de bank dus maar weer opgezocht.

Het eerste examen heb ik af moeten zeggen omdat we vooraf nasi goreng voorgeschoteld kregen. Ik werd er ziek van. Vanaf dat moment gezworen nooit meer het lokale voedsel te eten. Ik mis de bakker in Nederland, de spareribs van gaia, de frikadellen speciaal, de kookkunsten van papa en mama, alles eigenlijk. (Zo, dat moest ik heel even kwijt)

Twee dagen later zijn we uiteindelijk toch geslaagd en een week later ook voor het tweede examen. Het was niet te vergelijken met de opleiding die we in Istanbul hadden gehad. Het was erg moeilijk. Motoren die er bijvoorbeeld letterlijk afvallen net voor het opstijgen en windvlagen waarbij de bomen langs je heen scheren en het vliegtuig geen meter omhoog wil. En bij alles weet je... crash is exit. Een gevoel waar je niet blij mee bent maar dus positief veranderd wanneer je het vliegtuig weer veilig aan de grond zet. Uiteraard maakten we(Frans en ik) veel fouten, maar de examinator was tevreden. Blij weer naar huis en eindelijk kreeg ik weer een beetje trek, had toch drie dagen bijna niet gegeten van de zenuwen. Ons tweede examen - drie dagen geleden - ging iets minder goed, maar voorde examinator was hetgelukkig weer voldoende. Lekker, even geen examens meer.

Nu dus het echte werk. We gaan starten met de zogenaamde line training. Laat ik het zo zeggen. Je wordt een tijdje in de gaten gehouden voordat je het diepe bad in mag. Dus jawel, er zal weer een examen volgen na verloop van tijd.

In principe hebben we op dit moment niets te doen. Het zal vermoedelijk nog een maand duren voordat we echt gaan vliegen. Over een paar dagen gaan we wel naar Singapore om ons visum te verlengen. En misschien gaan we Bali even bekijken. Morgen ga ik beginnen met de vele boeken die ik heb meegenomen. Misschien ga ik ‘het lezen' wel waarderen.

Samen met Mark en Patrick woon ik nu dus in een huis in Serpong. De andere drie(Otmar, Thijs, Frans) wonen op steenworp afstand. We hebben beide een andere eigenaar. Uiteraard verloor ik de ‘coinflip' van Thijs over de keuze van het huis. Dit ging puur over de ligging. Later kwamen we erachter dat wij ook nog eens een draak van een eigenaar hebben. De deadline voor het huis van de andere jongens(andere eigenaar) werd gewoon gehaald. Alles ingericht en dik voor elkaar voor hetzelfde geldals wij betaalden. Bij ons was op dat moment nog helemaal niets gebeurd en trippelden de hagedissen door de kamer. Hier heb je dus geen terrarium nodig pa... Patrick en Mark hadden het al helemaal gehad en gelijk hadden ze. Ik probeerde een beetje de ‘good guy' te spelen bij die klojo. Kansloos uiteraard want de man wilde zo veel mogelijk geld in eigen zak steken door meubels te kopen waar alleen hobbits op passen. Aangezien wij(voor ‘indobegrippen') best groot zijn hadden we nog een kleinverzoekje. Een fatsoenlijke stoel in de woonkamer. Ja hoor, een paar dagen later stond er een poef. Toen ging bij mij ook de knop om. Bijna drie weken zijn er schilders aan het werk hier, maar alles rustig aan. Een dutje hier en een peukje daar. Ze verven niet maar ze spuiten alles. Wat dan heel belangrijk is, is dat je afplakt en alles bedekt. Vervolgens was dus op een dag alles wit geworden(meubels, televisie, laptops, enz.) en probeer dat dan maar weer schoon te krijgen. Wederom zeer gepikeerd dus.

Maar laat ik gewoon eerlijk zijn want volgens mij ga ik al behoorlijk klinken als een verwend nest. Destraat is fantastisch. De ingang van de wijk is alsof je de Efteling komt binnen gelopen en het gras voor de deur wordt ook allemaal netjes bijgehouden. We hebben een shopping mall tegenover ons huis en McDonalds komt gewoon bezorgen. Het zwembad in de straat is heerlijk. Overdag vrijwel niemand daar omdat ‘bruin worden' niet de bedoeling is. Heerlijk zo'n land, eindelijk wordt mijn 'witheid' gewaardeerd.

Tot snel!