Toch wel raar dat het maar anderhalf uur vliegen is van een ‘kolerebende' genaamd Jakarta naar een paradijs als Bali en ‘Gili'. Maar goed,inmiddels weer thuis in ‘Batavia' en wachten geduldig op het moment om eindelijk te beginnen met werken.

Bali

We hebben twee nachten in Kuta - het ‘Salou' van Indonesië - geslapen. Het voordeel van Bali is dat het in de avond afkoelt. Je hebt niet meer door dat je in Indonesië bent. Alles staat in het teken van de mensen uit het westen. De restaurants, de clubs, het strand, zelfs de lokale mensen zijn brutaler met het verkopen van hun ‘meuk'. De eerste avond hebben we gelijk maar een scooter gehuurd, hoewel je het beter een motor kunt noemen. Enorm moeten wennen aan de kracht en de snelheid. Een snelheid van 110 km per uur was geen probleem. Zelf ben ik niet harder gegaan dan 80' voor een seconde of twee, dus... reed ik achteraan in de groep.

De tweede dag zijn we vroeg in de ochtend vertrokken naar Padang-Padang, een plaatsje aan de westkust van Bali. Een mooie tocht van een uur door de heuvels. Eerst maar eens een mooie tempel bezocht. Beetje cultuur opsnuiven voelt natuurlijk altijd goed. De tempel lag pal aan zee op een rotswand van ongeveer honderd meter hoog. Tot onze verbazing kregen we te horen dat de apen gewoon vrij rondlopen. Een gids met een grote stok leidde ons rond en zou ons beschermenwanneer een aap eventueel vervelend gaat doen. Ik was niet eens ingeënt tegen hondsdolheid, was weer het eerste waar ik aan dacht. Uiteindelijk overleefd en zijn we verder gereden naar een klein strandje waar een dag later ook surfkampioenschappen gehouden zouden worden. En wanneer je denkt aan surfers, dan heb je de juiste mensen voor je. Probeer er zo gek mogelijk bij te lopen en wanneer je Australiër bent, ben je al een heel eind. Er lagen mensen die naar mijn idee al twee jaar non-stop aan het strand lagen, zo zwart. En ‘ouderen' van middelbare leeftijd die best een wat minder spannend ‘pakje' aan hadden mogen trekken. Ik begon de ‘Indos' al te missen. Ik had het idee levend te verbranden maar gelukkig had ik ‘mijn vriend' zonnebrand mee genomen. Na een paar uur zijn we weer richting Kuta gereden waar we nog een nacht hebben geslapen. De volgende dag ging om 5 uur de wekker, want we zouden weer verder reizen naar de Gili eilanden. Bali was mooi maar Gili moest fantastisch zijn.

Gili

Drie kleine eilandjes ten westen van Lombok zou het paradijs moeten zijn. Om half zeven in de ochtend kwam een busje ons ophalen. Die bracht ons naar Padangbai - aan de oostkust van Bali. Een ‘snelboot' bracht ons in twee uur naar Gili Trawangan, het grootste eiland. Wat een plaatje! Het water was zo helder en ik had al begrepen dat je hier echt zou moeten duiken. Dus direct een duikschool opgezocht en ons maar ingeschreven voor ‘the open water course'. Deze cursus zou in totaal drie dagen duren waarbij je ook huiswerk mee krijgt. Onvoorstelbaar maar uiteindelijk zelfs een examen. Of we vandaag al zouden willen beginnen...? Waarom niet,? dacht ik, niet wetende dat we ook direct het water in zouden gaan om te oefenen met onze uitrusting. Ons klasje zou bestaan uit de Amerikaanse Rory(kom ik uitgebreid op terug), Otmar en ik. Onze instructeur heette Rushdy, een echte ‘indo', een kop kleiner dan ik en hij zag er niet echt uit als een goede duiker. Rory was al een dag eerder begonnen dus zouden Otmar en ik eerst een klein stukje de zee inlopen(een meter diep) om wat oefeningen te doen. Het viel zwaar tegen. Oefeningen... ik vond het al moeilijk om te ademen onder water. In het begin ben je constant bezig je adem in te houden omdat je dat onder water niet gewend bent. Je moest ookbijvoorbeeld je duikbril vol laten lopen en weer leeg maken onder water. En de ‘octopus' - waar je door ademt - verwijderen, uitblazen en weer in je mond doen. Elke keer kwam ik weer boven water omdat ik het Spaans benauwd kreeg. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? Otmar had natuurlijk geen problemen. Na tien minuten ploeteren ons tafeltje maar weer opgezocht. Rushdy kwam ons daarna doodleuk vertellen dat de boot ging vertrekken. Ik had nog helemaal niets goeds gedaan, maar bij de eerste duik zouden we afdalen naar ongeveer elf meter. De zenuwen gierden door mijn lijf.

Op de boot onze uitrusting maar aan gedaan en zittend op de rand achterwaarts van de boot gelazerd. Precies zoals op National Geographic.‘Zinken' is nog best lastig dus Rushdy duwde ons(Otmar en ik) naar beneden - als een vader die zijn tweeling in de kinderwagen door de straat rijdt. Het ging eigenlijk best lekker en ademen ging ineens een stuk beter. De mooiste vissen en reuzenschildpadden kwamen voorbij. Onze eerste duik duurde ongeveer 40 minuten en er zouden er nog drie volgen!

Terug op de kant - vanwege het enthousiasme en de adrenaline - moest er natuurlijk een overwinningssigaretje gerookt worden en ja... toen kwam Rory... Ze vertelde dat roken mijn einde zou worden en ze wilde niet bij ons komen zitten. Een keer ‘zeiken' kan nog, maar later bleek dus dat ze veel boeken geschreven had over ‘gezond eten', type Sonja Bakker dus. Dan moet je dus precies bij mij in het duikgroepje zitten en bij alles - wat we dus aten en dronken - kregen we commentaar. Ze was veganist en ze had drie honden die ze zes maanden per jaar zag. Haar ex-vriend had de honden de andere helft van het jaar. Dit was dus serieus. Ze kwam uit New-Jersey en was in haar eentje op wereldreis wat ik me heel goed kon voorstellen. Ze was 36, zag er uit als iemand van 25 en lulde als iemand van 72. Ik kocht een klein flesje water - normaal is het dus coca-cola - om eens te kijken hoe ze zou reageren. In plaats van een complimentje kreeg ik te horen volgende keer maar een grote fles te nemen. Die kan je namelijk navullen en dat scheelt weer plastic. Toen ze echt de smaak te pakken had: 'You probably shit only once in three days and have a hard time with it'. Mooie opmerking, maar moest haar even vertellen dat het ook wel eens vijf dagen kan zijn. Soms was het vervelend maar ook wel raar hoe een wildvreemde zich druk kan maken over wat jij allemaal uitvreet... laat staan dat het je vriendin zou zijn. Na drie dagen nam ze afscheid en kregen we toch nog een echte ‘Oprah hug'.

De overige dagen nog drie keer gedoken in twee dagen en aan het eind van de cursus het theoretische examen gehaald. Ik kan het iedereen aanraden, het is erg leuk. Afgezien daarvan is het een eiland waar voor de rest alleen maar strand en restaurants zijn. Op het eiland zijn geen motorvoertuigen, alleen paard-en-wagen. Er zijn heel veel Europeanen en voor de rest lekker rustig. Alleen de moskee heeft concerten van een paar uur. Net voordat je wilt gaan slapen en om 5 uur in de ochtend. Zal wel door de ramadan komen.

Na vijf dagen Gili was het weer eens tijd om naar huis te gaan. Nu is het rustig afwachten op wanneer we echt gaan beginnen met werken.Veel vrije tijd is leuk maar je vergeet bijna waar je eigenlijk voor gekomen bent. Om te werken!

Tot snel!