Bali & Gili

Toch wel raar dat het maar anderhalf uur vliegen is van een ‘kolerebende' genaamd Jakarta naar een paradijs als Bali en ‘Gili'. Maar goed,inmiddels weer thuis in ‘Batavia' en wachten geduldig op het moment om eindelijk te beginnen met werken.

Bali

We hebben twee nachten in Kuta - het ‘Salou' van Indonesië - geslapen. Het voordeel van Bali is dat het in de avond afkoelt. Je hebt niet meer door dat je in Indonesië bent. Alles staat in het teken van de mensen uit het westen. De restaurants, de clubs, het strand, zelfs de lokale mensen zijn brutaler met het verkopen van hun ‘meuk'. De eerste avond hebben we gelijk maar een scooter gehuurd, hoewel je het beter een motor kunt noemen. Enorm moeten wennen aan de kracht en de snelheid. Een snelheid van 110 km per uur was geen probleem. Zelf ben ik niet harder gegaan dan 80' voor een seconde of twee, dus... reed ik achteraan in de groep.

De tweede dag zijn we vroeg in de ochtend vertrokken naar Padang-Padang, een plaatsje aan de westkust van Bali. Een mooie tocht van een uur door de heuvels. Eerst maar eens een mooie tempel bezocht. Beetje cultuur opsnuiven voelt natuurlijk altijd goed. De tempel lag pal aan zee op een rotswand van ongeveer honderd meter hoog. Tot onze verbazing kregen we te horen dat de apen gewoon vrij rondlopen. Een gids met een grote stok leidde ons rond en zou ons beschermenwanneer een aap eventueel vervelend gaat doen. Ik was niet eens ingeënt tegen hondsdolheid, was weer het eerste waar ik aan dacht. Uiteindelijk overleefd en zijn we verder gereden naar een klein strandje waar een dag later ook surfkampioenschappen gehouden zouden worden. En wanneer je denkt aan surfers, dan heb je de juiste mensen voor je. Probeer er zo gek mogelijk bij te lopen en wanneer je Australiër bent, ben je al een heel eind. Er lagen mensen die naar mijn idee al twee jaar non-stop aan het strand lagen, zo zwart. En ‘ouderen' van middelbare leeftijd die best een wat minder spannend ‘pakje' aan hadden mogen trekken. Ik begon de ‘Indos' al te missen. Ik had het idee levend te verbranden maar gelukkig had ik ‘mijn vriend' zonnebrand mee genomen. Na een paar uur zijn we weer richting Kuta gereden waar we nog een nacht hebben geslapen. De volgende dag ging om 5 uur de wekker, want we zouden weer verder reizen naar de Gili eilanden. Bali was mooi maar Gili moest fantastisch zijn.

Gili

Drie kleine eilandjes ten westen van Lombok zou het paradijs moeten zijn. Om half zeven in de ochtend kwam een busje ons ophalen. Die bracht ons naar Padangbai - aan de oostkust van Bali. Een ‘snelboot' bracht ons in twee uur naar Gili Trawangan, het grootste eiland. Wat een plaatje! Het water was zo helder en ik had al begrepen dat je hier echt zou moeten duiken. Dus direct een duikschool opgezocht en ons maar ingeschreven voor ‘the open water course'. Deze cursus zou in totaal drie dagen duren waarbij je ook huiswerk mee krijgt. Onvoorstelbaar maar uiteindelijk zelfs een examen. Of we vandaag al zouden willen beginnen...? Waarom niet,? dacht ik, niet wetende dat we ook direct het water in zouden gaan om te oefenen met onze uitrusting. Ons klasje zou bestaan uit de Amerikaanse Rory(kom ik uitgebreid op terug), Otmar en ik. Onze instructeur heette Rushdy, een echte ‘indo', een kop kleiner dan ik en hij zag er niet echt uit als een goede duiker. Rory was al een dag eerder begonnen dus zouden Otmar en ik eerst een klein stukje de zee inlopen(een meter diep) om wat oefeningen te doen. Het viel zwaar tegen. Oefeningen... ik vond het al moeilijk om te ademen onder water. In het begin ben je constant bezig je adem in te houden omdat je dat onder water niet gewend bent. Je moest ookbijvoorbeeld je duikbril vol laten lopen en weer leeg maken onder water. En de ‘octopus' - waar je door ademt - verwijderen, uitblazen en weer in je mond doen. Elke keer kwam ik weer boven water omdat ik het Spaans benauwd kreeg. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen? Otmar had natuurlijk geen problemen. Na tien minuten ploeteren ons tafeltje maar weer opgezocht. Rushdy kwam ons daarna doodleuk vertellen dat de boot ging vertrekken. Ik had nog helemaal niets goeds gedaan, maar bij de eerste duik zouden we afdalen naar ongeveer elf meter. De zenuwen gierden door mijn lijf.

Op de boot onze uitrusting maar aan gedaan en zittend op de rand achterwaarts van de boot gelazerd. Precies zoals op National Geographic.‘Zinken' is nog best lastig dus Rushdy duwde ons(Otmar en ik) naar beneden - als een vader die zijn tweeling in de kinderwagen door de straat rijdt. Het ging eigenlijk best lekker en ademen ging ineens een stuk beter. De mooiste vissen en reuzenschildpadden kwamen voorbij. Onze eerste duik duurde ongeveer 40 minuten en er zouden er nog drie volgen!

Terug op de kant - vanwege het enthousiasme en de adrenaline - moest er natuurlijk een overwinningssigaretje gerookt worden en ja... toen kwam Rory... Ze vertelde dat roken mijn einde zou worden en ze wilde niet bij ons komen zitten. Een keer ‘zeiken' kan nog, maar later bleek dus dat ze veel boeken geschreven had over ‘gezond eten', type Sonja Bakker dus. Dan moet je dus precies bij mij in het duikgroepje zitten en bij alles - wat we dus aten en dronken - kregen we commentaar. Ze was veganist en ze had drie honden die ze zes maanden per jaar zag. Haar ex-vriend had de honden de andere helft van het jaar. Dit was dus serieus. Ze kwam uit New-Jersey en was in haar eentje op wereldreis wat ik me heel goed kon voorstellen. Ze was 36, zag er uit als iemand van 25 en lulde als iemand van 72. Ik kocht een klein flesje water - normaal is het dus coca-cola - om eens te kijken hoe ze zou reageren. In plaats van een complimentje kreeg ik te horen volgende keer maar een grote fles te nemen. Die kan je namelijk navullen en dat scheelt weer plastic. Toen ze echt de smaak te pakken had: 'You probably shit only once in three days and have a hard time with it'. Mooie opmerking, maar moest haar even vertellen dat het ook wel eens vijf dagen kan zijn. Soms was het vervelend maar ook wel raar hoe een wildvreemde zich druk kan maken over wat jij allemaal uitvreet... laat staan dat het je vriendin zou zijn. Na drie dagen nam ze afscheid en kregen we toch nog een echte ‘Oprah hug'.

De overige dagen nog drie keer gedoken in twee dagen en aan het eind van de cursus het theoretische examen gehaald. Ik kan het iedereen aanraden, het is erg leuk. Afgezien daarvan is het een eiland waar voor de rest alleen maar strand en restaurants zijn. Op het eiland zijn geen motorvoertuigen, alleen paard-en-wagen. Er zijn heel veel Europeanen en voor de rest lekker rustig. Alleen de moskee heeft concerten van een paar uur. Net voordat je wilt gaan slapen en om 5 uur in de ochtend. Zal wel door de ramadan komen.

Na vijf dagen Gili was het weer eens tijd om naar huis te gaan. Nu is het rustig afwachten op wanneer we echt gaan beginnen met werken.Veel vrije tijd is leuk maar je vergeet bijna waar je eigenlijk voor gekomen bent. Om te werken!

Tot snel!

We mogen blijven!

Examens in de luchtvaart.Hoe belangrijker, hoe meer je denkt waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Maar goed... ik ben geslaagd en met mij onze hele groep! Daarnaast hebben we ons eerste echte ‘vliegsalaris' ontvangen. Ook zijn we verhuisd naar ons nieuwe onderkomen in Serpong -ergens ten westen van Jakarta - als ik Thijs moet geloven. Het vliegveld ligt op ongeveer een half uur afstand en meerdere ‘buitenlandse' piloten wonen hier in de buurt.

De theorie zat erop. Laten we bij het Ena mooiste beginnen, het eerste salaris. Omdat we nog geen rekeningnummer hebben, krijg je het eerste en misschien het tweede salaris contant.Terwijl ik daar zit met negen andere piloten- die ook net begonnen zijn - komt er een jongen met een grote rugtas binnen. Dacht dat ik wederom in een film belandt was. Mooi gezicht om iedereen bloedje serieus hun deel te zien tellen alsof ze croupier zijn in een of ander casino.

Zoals gezegd, grondschool zat er op en dus begon het spannende gedeelte, het ‘heel erg spannende' gedeelte. Vier simulatorsessies waarvan twee examens. Het ene examen voor Lion Air en het andere examen voor de overheid. Tien op tien Indiërs waren al gezakt en ook Nederlanders waren al naar huis gestuurd. De tweede les ging niet zo best, dus keek ik enorm ‘niet' uit naar het examen. Wanneer je zakt, moet je terug naar Nederland en weer ergens een trainingssessie in de simulator volgen. Dan mag je weer terugkomen. Kortom, eventueel een bedrag van 3000 euro moeten betalen en het telefoonnummer van de bank dus maar weer opgezocht.

Het eerste examen heb ik af moeten zeggen omdat we vooraf nasi goreng voorgeschoteld kregen. Ik werd er ziek van. Vanaf dat moment gezworen nooit meer het lokale voedsel te eten. Ik mis de bakker in Nederland, de spareribs van gaia, de frikadellen speciaal, de kookkunsten van papa en mama, alles eigenlijk. (Zo, dat moest ik heel even kwijt)

Twee dagen later zijn we uiteindelijk toch geslaagd en een week later ook voor het tweede examen. Het was niet te vergelijken met de opleiding die we in Istanbul hadden gehad. Het was erg moeilijk. Motoren die er bijvoorbeeld letterlijk afvallen net voor het opstijgen en windvlagen waarbij de bomen langs je heen scheren en het vliegtuig geen meter omhoog wil. En bij alles weet je... crash is exit. Een gevoel waar je niet blij mee bent maar dus positief veranderd wanneer je het vliegtuig weer veilig aan de grond zet. Uiteraard maakten we(Frans en ik) veel fouten, maar de examinator was tevreden. Blij weer naar huis en eindelijk kreeg ik weer een beetje trek, had toch drie dagen bijna niet gegeten van de zenuwen. Ons tweede examen - drie dagen geleden - ging iets minder goed, maar voorde examinator was hetgelukkig weer voldoende. Lekker, even geen examens meer.

Nu dus het echte werk. We gaan starten met de zogenaamde line training. Laat ik het zo zeggen. Je wordt een tijdje in de gaten gehouden voordat je het diepe bad in mag. Dus jawel, er zal weer een examen volgen na verloop van tijd.

In principe hebben we op dit moment niets te doen. Het zal vermoedelijk nog een maand duren voordat we echt gaan vliegen. Over een paar dagen gaan we wel naar Singapore om ons visum te verlengen. En misschien gaan we Bali even bekijken. Morgen ga ik beginnen met de vele boeken die ik heb meegenomen. Misschien ga ik ‘het lezen' wel waarderen.

Samen met Mark en Patrick woon ik nu dus in een huis in Serpong. De andere drie(Otmar, Thijs, Frans) wonen op steenworp afstand. We hebben beide een andere eigenaar. Uiteraard verloor ik de ‘coinflip' van Thijs over de keuze van het huis. Dit ging puur over de ligging. Later kwamen we erachter dat wij ook nog eens een draak van een eigenaar hebben. De deadline voor het huis van de andere jongens(andere eigenaar) werd gewoon gehaald. Alles ingericht en dik voor elkaar voor hetzelfde geldals wij betaalden. Bij ons was op dat moment nog helemaal niets gebeurd en trippelden de hagedissen door de kamer. Hier heb je dus geen terrarium nodig pa... Patrick en Mark hadden het al helemaal gehad en gelijk hadden ze. Ik probeerde een beetje de ‘good guy' te spelen bij die klojo. Kansloos uiteraard want de man wilde zo veel mogelijk geld in eigen zak steken door meubels te kopen waar alleen hobbits op passen. Aangezien wij(voor ‘indobegrippen') best groot zijn hadden we nog een kleinverzoekje. Een fatsoenlijke stoel in de woonkamer. Ja hoor, een paar dagen later stond er een poef. Toen ging bij mij ook de knop om. Bijna drie weken zijn er schilders aan het werk hier, maar alles rustig aan. Een dutje hier en een peukje daar. Ze verven niet maar ze spuiten alles. Wat dan heel belangrijk is, is dat je afplakt en alles bedekt. Vervolgens was dus op een dag alles wit geworden(meubels, televisie, laptops, enz.) en probeer dat dan maar weer schoon te krijgen. Wederom zeer gepikeerd dus.

Maar laat ik gewoon eerlijk zijn want volgens mij ga ik al behoorlijk klinken als een verwend nest. Destraat is fantastisch. De ingang van de wijk is alsof je de Efteling komt binnen gelopen en het gras voor de deur wordt ook allemaal netjes bijgehouden. We hebben een shopping mall tegenover ons huis en McDonalds komt gewoon bezorgen. Het zwembad in de straat is heerlijk. Overdag vrijwel niemand daar omdat ‘bruin worden' niet de bedoeling is. Heerlijk zo'n land, eindelijk wordt mijn 'witheid' gewaardeerd.

Tot snel!

Welcome to the jungle...

Terwijl we door de terminal lopen valt me direct iets op. Ze hebben hier gewoon dezelfde tegels als op hofstad 6. Buiten gekomen is niets meer te vergelijken met het eigen ‘dorp'. Zo moet een jungle dus aanvoelen, het nummer van Guns'n Roses schiet de eerste week constant door mijn hoofd. Maar nu twee weken verder is er veel gebeurd. We hebben het contract getekend, twee huizen aangeschaft en we zijn gewoon weer in training.

Jakarta, een kwestie van wennen. In het begin staat het zweet je nog in je bilnaad, later moet je goed zoeken naar een plek waar het zweet niet staat. Daarnaast valt op dat je een soort bezienswaardigheid bent hier. Je hoeft maar door een grote shopping mall te lopen of iedereen kijkt je aan. Een taxichauffeur vergeleek me weer met Vin Diesel. Onzin leek me, beetje zitten googlen en die man heeft er eigenlijk wel kijk op.. en ik train niet eens!. Ook ben ik nog eens te rade gegaan bij mijn persoonlijke fysiotherapeut en die vertelde me dat wij anders, special, ‘hansom' en romantisch zijn. Goed, Ik werd belazerd waar ik bij lag. Maar toch, ze zag er leuk uit en ze heeft uiteindelijk een leuk fooitje gekregen.

De eerste week hebben we op ‘Lion Tower' - het kantoor van Lion Air - ongeveer 30 uur gewacht. Je wordt hier niet echt met open armen ontvangen. Hier moeten we ook weer aan wennen. Het gaat gewoon op een andere manier. Je praat tegen ze, maar kijken je aan alsof ze water zien branden. Toch hebben ze het tot nu prima geregeld. Tuurlijk hebben we zelf betaald voor ons hotel de eerste week, tuurlijk werden we niet ontvangen op het vliegveld maar dat moet je dan maar gewoon incalculeren. We zitten nu in een mooi hotel en we krijgen netjes elke avond een sms over wat we de volgende dag gaan doen. Die sms kan je om 01:00 in de nacht ontvangen maar daar moet je maar flexibel in zijn. Ik houd er wel van eigenlijk, niet wetende wat je de volgende dag kunt verwachten.

De eerste week hebben we veel beginnende piloten gesproken op Lion Tower, alleen werden we daar niet echt vrolijk van. Op kantoor komen voornamelijk mensen die problemen hebben en dat strooien ze dan uit over ons. Wij, die dus net beginnen. Citaat engelse jongen: 'Prepare to get fucked, and they don't bother using a lube'. Mijn excuses voor het taalgebruik, maar deze uitspraak volstaat in elke maffiafilm. Heerlijk, die engelsen! Uiteindelijk hebben we natuurlijk ook veel mensen gesproken die het prima naar hun zin hebben.

Een andere engelse jongen - duidelijk wat positiever - attendeerde ons erop eens te gaan kijken naar een paar huizen in zijn straat. Schitterende wijk, een verademing met wat we tot op dat moment van Jakarta gezien hadden. We hebben uiteindelijk onze handtekening gezet onder een contract en over drie weken kunnen we erin. Drie personen per huis. Het is niet heel groot, maar de wijk met een schitterend zwembad in het midden doet een beetje denken aan Beverly Hills. We worden beveiligd bij het hek door iemand met een AK 47, dus veilig genoeg volgens mij.

Vliegen zullen we de komende tijd nog niet doen. We hebben eerst weer theorie en we moeten ook gewoon weer de simulator in. Dat kan nog wel anderhalve maand duren. We hebben deze week les gehad met tien piloten uit India die ook voor hun eerste ‘werkavontuur' staan. Gisteren - het leukste - zijn we bij de brandweer geweest en... brandjes geblust. Daarnaast moesten we met reddingsvest aan een zwembad inspringen en in een vlot klimmen. Dit voor als je eventueel landt in het water. Die ‘Indianen' - met reddingsvest aan - presteerden het nog om bijna te verzuipen. Die gasten kunnen dus niet zwemmen. Ik zag mezelf weer - bijna 20 jaar geleden - watertrappelen met een joggingbroek aan... maar wederom genoten. En met de buikloop gaat het de goede kant op maar dat terzijde.

Nu ga ik weer studeren en wat gaan we volgende week doen?... We zien wel

Home sweet home

Vrijdag 22 april

Eindelijk was het zover. Samen met Otmar en Thijs onderweg richting vliegveld Istanbul. De avond ervoor en de ochtend constant e-mail en telefoon in de gaten gehouden. Waarom? Omdat je doodsbenauwd bent dat het wederom afgelast zal worden.

Na twee en een half uur in de bus gezeten te hebben - spanning voelbaar want vandaag gaat het écht gebeuren - kwamen we aan op Sabiha Gökcen Airport. Even oefenen en je spreekt de naam vloeiend uit, maar dat terzijde. Fantastisch weer, weinig wind, alle ingrediënten voor een superdag.

De man van Pegasus Airlines leek ons al te verwachten. Hij lachte, wij lachten terug, maar door de volgende woorden van de man werd mijn voorgevoel weer werkelijkheid. Tijdens het lachen vertelde hij ons doodleuk dat het niet doorgaat. ‘Het vliegtuig is nodig voor passagiersvluchten.' Mijn gezicht sloeg op onweer (nu is dat niet zo moeilijk) maar op de een of andere manier moest ik denken aan andere momenten dat ik slecht nieuws kreeg. Horen dat Ajax de Champions League niet bereikt of dat je kat is aangereden. Mooie stewardessen liepen voorbij maar het deed me helemaal niets meer. Natuurlijk zijn er ergere dingen, het valt best mee allemaal, maar de andere drie waren al naar huis - beetje paaseieren zoeken in warm Nederland - en wij zouden dan weer bijna een week moeten wachten. Daarnaast, we moesten weer terug in die ‘racebus' naar het hotel... twee uur lang en die gozer reed weer als een bezetene.

Over 5 dagen werden we pas weer ingepland. En... er was geen plek meer in het hotel - ‘thank god'. Uiteindelijk mochten we terug naar Nederland met ‘verlof'. Heerlijk, twee dagen thuis.

Maandag 25 april

Daar stonden we weer. Klaar om te vertrekken naar Antalya, Zuid Turkije. Een vakantiebestemming waar voornamelijk ‘de jetset' van Duitsland, Rusland en Nederland verblijft. De twee dagen in Tiel waren goed. Frikandellen, kroketten en spare ribs zijn allemaal weer genuttigd. We waren weer helemaal opgeladen.

Na overstappen in Istanbul - waar het uiteraard weer slecht weer was - kwamen we aan in ‘paradijs' Antalya. Het hotel was super. Palmboompje hier en daar. we hadden allemaal een éénpersoonskamer(roken uiteraard), een balkon, nederlandse televisie en vanaf het terras uitzicht op zee. Hier mogen ze het wel een keer ‘cancellen' dachten we nog. Maar het verliep allemaal op schema. Dinsdag werden we aan het begin van de middag opgepikt en al vrij snel in gesprek met de captain van het vliegtuig. Een uur later waren we bij het vliegtuig en ging het allemaal gebeuren. In een compleet lege boeing 737 zijn we vanaf Antalya vertrokken naar Isparta, een vliegveld op tien minuten afstand. Otmar, Thijs en ik hebben uiteindelijk twee en een half uur gevlogen en bij elkaar 18 keer opgestegen en weer veilig geland.Hetlijkt eigenlijk wel een beetje op vliegen in kleinepropellervliegtuigjes, maardit gaat zo veel sneller allemaal.Het was een hele mooie ervaring en ja hoor, veel last van zweethandjes.

Woensdag zaten we alweer in het vliegtuig richting Amsterdam en nu dus inmiddels weer bijna een week thuis. Nu afwachten op bericht vanuit Indonesie. Het kan zijn dat we binnen een week moeten vertrekken, maar de luchtvaart kennende kan het ook een maand duren. Kortom: geen idee. Mijn reisblog blijft gewoon bestaan dus in Jakarta houd iku gewoon weerop de hoogte.

‘Sampai jumpa'

Geslaagd!

Allereerst, Boys van Subtiel, van harte gefeliciteerd... kampioennuh! Kaj, Bertje, Herms, Bora, big Bora, Billes, Zjako, Mauzes, Nickster en de coaches(pa en bigger Bora), klasse! Heb hier veel aan jullie gedacht. Ook wil ik de spelersvrouwen en grootste spelersvrouwNettie feliciteren. Weet datsommigen van jullie liever naar een talentenjacht op televisie kijken, maar meest van de tijd zijn jullie er gewoon, super! Heb hier gisteravond twee feestjes gevierd, want ik ben ookgeslaagd voor de type rating boeing 737!

De tweede helft van de simulator begon vorige week zaterdag. Nog vier lessen voor het examen. Je krijgt steeds meer problemen met het vliegtuig. En bij veel van die problemen komt ‘het oplossen daarvan' vooral neer op kracht. En kracht, dan ben je bij mij op het goede adres... absolutely not! Om een voorbeeld te geven, je verliest een systeem in je Fiat 127 waarbij de stuurbekrachtiging compleet wegvalt en daarbij probeertiemand je nogtegen tewerken een bocht naar rechts te draaien. Je zweet je helemaal kapot. Het is een bevrijding wanneer dat weer afgelopen is... als na een hele dag schaatsen je schoenen weer aandoen. Ik weet niet precies wat onze instructeur of de goden bedacht hadden, maar ik werd gematst. Het duurde bij mij maar twee minuten(er zaten niet eens bochten in). Frans, mijn kamergenoot, trof het wel. Bij elkaar, zeker een half uur en tijdens het examen moest hij er ook aan geloven. Een kleine glimlach kon ik toen niet onderdrukken. Puffen en zweten en écht, ik stond klaar om het even van hem over te nemen, maar Frans is een doorzetter. Klasse jongen!

Je merkt dat elke les steeds meer vanzelf gaat en ‘the feeling' voor het vliegtuig steeds beter wordt. Twee lessen voor het einde hadden we de laatste les met onze vaste instructeur(ook captain boeing 737). Hij kwam bij mij over als erg cool, veel complimentjes kregen we eigenlijk niet. Tot na deze les. Hij vond het een eeronstraining te mogen geven en dat we de beste waren(die net van de vliegschool komen) die hij ooit les gegeven heeft. Dat voelde natuurlijk erg goed en gaf weer vetrouwen voor het examen.

Het examen was gisterochtend. Om 7:20 werden we opgehaald met het busje. Om 8:30 ging het allemaal beginnen. Ik moest beginnen met vliegen op de rechterstoel en halverwege wissel je van stoel. Frans vloog het tweede gedeelte. Ik vond het eigenlijk wel lekker gaan. Wat soms vervelend is, is dat de ene instructeur het op die manier wil en de andere weer op de andere manier. Bijna aan het einde van de les hadden Frans en ik een beetje een discussie. Dat ging over een aanvoerroute naar een vliegveld. Het ligt tussen bergen en water in het was een beetje apart. Op een bepaald moment laat je het engels voor wat het is en knal je het nederlands erin. Dat lult gewoon een stuk beter. De examinator was het op een bepaald moment zat. Stemverheffing en het bleek dat we er allebei naast zaten. Goede discussie is fijn, maar wanneer je er naast zit... Later konden we er wel weer om lachen. De examinator was er volgens mij niet zo blij mee allemaal. Dat merkten we na de les, omdat er een andere instructeur ons op een grappige manier kwam vertellen Turks te leren. Dat was wel te begrijpen natuurlijk. Gewoon lekker mee lachen engoed nadenken voor je watstoms zegt, luidt het devies. Na het examen werd er weinig gezegd. De instructeur vond dat we ‘op normal level' zaten. We hadden het dus gehaald!

Patrick en Mark zijn ook geslaagd en Otmar en Thijs hebben morgen hun examen. Aankomende woensdag gaan we echt vliegen in een Boeing 737 van Pegasus Airlines, De TC-AAO. Op het plaatje hieronder te zien... En ja pa, we gaan niet op een 'klein propellorvliegtuigje'...

Samen met Otmar en Thijs vertrekken we vanuit Istanbul naar een vliegveld waar het rustig is en we ongeveer 6 landingen per persoon gaan maken. Patrick, Mark en Frans zijn weer ingedeeld op een ander vliegtuig. Opstijgen, vier rechterbochten en landen. Na de landing vol gas en weer hetzelfde rondje. Zo'n rondje duurt ongeveer een paar minuten. Ik ben echt heel erg benieuwd.

Hier ook een foto van het vliegtuig dat wein Indonesie zullen gaan vliegen.Is iets groter en kunnen nogmeer passagiers in.

Als het goed, komen we vrijdag weer aan in Nederland. Super, net voor het weekend en op tijd voor de bekerfinale! Dan moet het woensdag natuurlijk wel doorgaan. Tot over een klein weekje...

We zijn op de helft!

Het is nu donderdag 7 april. Inmiddels bijna 6 weken in Istanbul en we zijn op de helft met de simulator. We hebben vier lessen gehad en de laatste sessie, de eerste skilltest, was op dinsdagavond. Bij dit kleine examen wordt beoordeeld of je bij de laatste skilltest het vereiste niveau zult hebben. Deze test heb ik gehaald. ‘Ik' moet eigenlijk ‘We' zijn. Frans, mijn kamergenoot, zit naast mij in de simulator. Alleen redt je het immersniet.

Een week geleden zijn we begonnen in de simulator. De eerste twee lessen werden heel veel dingen uitgelegd. Elke keer komt er wat nieuws bij. Alle problemen die je kunt voorstellen, worden behandeld. De derde sessie was zaterdagnacht van 00:30 tot 04:30. Hier zag ik al een beetje tegenop en waar ik een beetje bang voor was werd werkelijkheid. Snachts in de taxi is geen probleem. Nadenken is niet meer nodig, reactiesnelheid is ook niet zo belangrijk, er is namelijk geen hond op de weg. Je vecht vaak alleen tegen de slaap. In de simulator is het een heel ander verhaal. Nadenken, gevoel en reactiesnelheid zijn zeer belangrijk. Het ging niet goed, lichtjes uitgedrukt.De nacht erop moesten we om 02:30 weer het bed uit. Het ging gelukkigveel beter en de instructeur was tevreden. Dit gaf wel weer een goed gevoel. Zoals gezegd, de test viel niet tegen. Uiteraard maak je fouten, maar zaak is daar weer van te leren.

Zaterdag weer in de simulator. We zijn dus drie dagen vrij. Tijd om weer eens wat leuks te doen. We zitten hier namelijk dag en nacht in het hotel. Studeren, slapen, eten, beetje zwemmen en laat ik voor mezelf spreken, ik word het een beetje zat. Wel heb ik bijna de vlinderslag te pakken met dank aan Patrick, maar dat terzijde.

Gisteren zijn we naar een grote mall geweest. Was heel veel te doen. Bowlen, veel fastfood ketens en een bioscoop. Dan heb ik het prima naar mijn zin. We zijn naar een film geweest met Adam Sandler en Jennifer ‘Goddess' Aniston. Had geen idee hoe de film heette maar was een echte 'feel good' movie. Had al een paar van dit soort films meegekregen van mijn grote vriend Maurice en vond het al jammer dat ik er niet meer meegenomen had. Heb het idee elke film op het moment mooi te vinden, terwijl ik normaal altijd zo kritisch ben. In de boscoop hadden ze ook echte loveseats. Deze werden ingenomen door Otmar, Thijs, Mark en Frans. Ik was net te laat...

Inmiddels zitten we weer in het hotel. We gaan ons weer voorbereiden op wat komen gaat. Vanaf zaterdag zullen we het weer druk krijgen. Zoals het er nu uitziet, hebben we volgende week donderdag de laatste skilltest. Het is even afwachten hoe het dan verder gaat. Wanneer ik thuis kom? Weet ik niet,maar hoop snel.

Iedereen weer bedankt voor alle leuke reacties.Tot snel en ik hou jullie op de hoogte!

De simulator

Ja, ja, ja hier zijn we weer! Mijn excuses dat het zo lang geleden is dat ik wat geschreven heb. Maar echt waar, nu heb ik wat hoor!

Afgelopen woensdaghebben we onze 'groundschool' - zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen -afgerond.Gaan we nu al de lucht in dan? 'Simulatorisch' wel.Volgende week woensdag gaan we beginnen met de eerste sessie in de simulator. Gisteren hebben we erallemaal aanmogen ruiken. Zeven dagen per week, 24 uur per dag, wordt er gebruik van gemaakt. Aangezien er maar een iemandkan observeren tijdens een sessie werdenwe alle zes verspreid over woensdagnacht tot donderdagnacht. Otmarmoest van 2:00 tot 6:00 en ik was de laatste. Van22:00 tot2:00.

Er vliegen twee mensen en er is een instructeur. De instructeur heeft een stoel, nou ja, eigenlijk gewoon een zetel. Voor een goed overzicht.Er zitten allemaal knoppen op.Massagefunctie? Zou kunnen. Mensen die observeren zitten schuin achter de intructeur. Maar je hebt een goed overzicht en je voelt werkelijkalles.Bij het motoren starten al.

We werden met een busje opgehaald bij het hotel. Je krijgt netjes een smsje wanneer je klaar moet staan. Samen met twee slowaakse captainsben iknaar het simulatorcentrum gebracht. Een uur lang bereid je dingen voor. De intructeur geeft je danwat informatie over hoe de vlucht ongeveer zal verlopen. Om 22:15 gingen we de simulator in. Het ziet er echt indrukwekkend uit. Vanaf minuut 1 werden de arme slowaken bedolven met problemen. Bijvoorbeeld een afgebroken start. Je gaat al zo'n 200 kilometer per uur en er onstaat een brand, dus zo snel mogelijk remmen. Het is allemaal zo realistisch.Wanneer ik me niet goed vast zou houden, zou ik bij ze op schoot zitten.(geen gordel namelijk)Mijn kladblokje en pen zijn ook regelmatig door de simulator gestuiterd. Wanneer je een harde landing maakt, voel je dit extra goed. Om 02:15 kwamen we de simulator weer uit. Dan heb je het ook wel gehad. Vier uur lang door elkaar geschud.

De instructeur liep me nog weten hoe te leren en wat te leren om je extra goed voor te bereiden. Dankom je erachterdat we tot woensdag in ieder geval genoeg te doen hebben. Wanneer we echt gaan vliegen? Dat hebben we nog niet gehoord. We'll see.

Tot de volgende keer!

p.s. excuses voor spelfouten 'taxischauffeur'

Theorie gehaald!

De eerste twee weken zijn vandaag afgesloten, met een goed resultaat tot gevolg.We mogen in ieder gevalblijven!

Afgelopen week is eigenlijk vrij simpel geweest. We hebben drie dagen sneeuw gehad met een gevoelstemperatuur van -10 en de afgelopen drie dagen waren super; blue sky en 15 graden celcius. Klinkt natuurlijk lekker, alleen hebben wij er totaal niet van kunnen genieten. Normaliter heb ik wel eens, nou ja, erg veelweekenden waarin je niets uitvoert. Dit weekend sloeg werkelijkalles. Records werden verbroken in het blokken in twee vrije dagen.Mooi is eigenlijkdan dat je soms vragen krijgt waarbij je geen flauw idee hebt.Onvoorstelbaar. Laten we hopen dat het niet voor niets is en dat we over een paar maanden ergens staan te dansen in een louche bar.

Voor derest hebben we eigenlijk nog niet zo veel meegemaakt. Behalve dan dat we onze was zelf moeten doen. Nu is dat niet zo bijzonder, alleen wel voor mij(erg verwend)wanneer je na het wassen de blaren op je vingers hebt staan en je na drie dagen een trui hebt met een décolleté. Ik laat het dus voortaan maardoor het hotel doen. Respectvoor alle moeders!

De komende dagen zullen in het teken staan van nieuwe onderwerpen. De eerste twee wekenverliepen vrijeentonig. De komende weken zullen wat veelzijdiger zijn waarbij we op 30 maart voor de eerste keer in de simulator zullen stappen. Ook heb ik begrepen dat we volgende week ergens in een zwembad moeten springen. Meer daarover volgt later.

Voor de rest heb ik eigenlijk weinig te vertellen.Ik slaap goed,mijn turks blijft beroerd en in de taxi blijf je doodsangsten uitstaan. Zoals gezegd, heel veel maken wenog niet mee. Ik weet zeker dat het in de komende weken zal veranderen. Iedereen weer bedankt voor alle supportreacties. I think about you too.Tot snel!